Opinia KIG do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzowym i niektórych innych ustaw (projekt z 12 września 2019 roku, UD557)

Krajowa Izba Gospodarcza przedstawia poniżej uwagi do wybranych propozycji zmian w ustawie.

Art. 1 pkt 4 lit. b) Projektu

(art. 7d ust. 4 ustawy o podatku akcyzowym)

Wiążąca Informacja Akcyzowa jest jednym z podstawowych dokumentów służących zapewnieniu bezpieczeństwa prawnego podmiotom dokonującym sprzedaży, produkcji lub sprowadzania na obszar celny wyrobów akcyzowych.

Na podstawie obecnych przepisów WIA traci ważność w przypadku zmiany przepisów prawa podatkowego w zakresie akcyzy odnoszących się do wyrobu akcyzowego albo samochodu osobowego, w wyniku której WIA staje się niezgodna z tymi przepisami.

W przypadku, gdy WIA traci ważność, podmiot, który ją otrzymał może ją stosować nie dłużej niż przez okres sześciu miesięcy od daty utraty ważności, pod warunkiem że dotyczy ona wyrobu akcyzowego albo samochodu osobowego, będącego przedmiotem działalności gospodarczej posiadacza WIA.

Proponowana zmiana zmierza do znaczącego ograniczenia bezpieczeństwa prawnego przedsiębiorcy przez wprowadzenie terminu jej obowiązywania.

Proponowane w Projekcie rozwiązanie implikuje szereg problemów praktycznych.

Projekt nie precyzuje, czy w okresie obowiązywania WIA podatnik będzie mógł wystąpić do organu o wydanie nowej WIA. Formalnie złożenie takiego wniosku będzie wnioskiem o wydanie decyzji administracyjnej co do stanu faktycznego i prawnego, którzy został już rozstrzygnięty decyzją (ważną i obowiązującą). Takie rozwiązanie może doprowadzić albo do odmowy wszczęcia postępowania (ze względu na powagę rzeczy osądzonej) albo funkcjonowanie w obrocie prawnym dwóch decyzji rozstrzygających tę samą sprawę.

Drugi problem praktyczny to fakt, że wygaśnięcie decyzji ex lege. Ze względu na upływ czasu zostanie ona usunięta z obrotu prawnego. Projekt nie określa, czy w przypadku ewentualnej kontroli podatkowej podatnik będzie mógł powoływać się na WIA, która utraciła ważność.

Co więcej, zmiana jest wysoce niekorzystna dla przedsiębiorców z punktu finansowego. Nawet w przypadku braku zmian przepisów prawa akcyzowego, które miałyby wpływ na treść WIA, decyzja straci ważność, a przedsiębiorca będzie musiał ponownie pokryć koszty opłaty za badania lub analizy (art. 7f)

Takie rozwiązanie należy uznać, za nieuzasadnione nakładanie dodatkowy zobowiązań na przedsiębiorcę.

(art. 7d ust. 5 ustawy o podatku akcyzowym)

Projektodawca przenosi ciężar dowodu na podatnika – wnioskodawcę wymagając od niego wysokospecjalistycznej wiedzy dot. klasyfikacji wyrobu. Oznacza to, odejście od zasad prowadzenia postępowania określonych w Ordynacji podatkowej. Zgodnie z art. 187 Ordynacji podatkowej to organ jest odpowiedzialny za zebranie materiału dowodowego. Zgodnie z art. 122 organ podatkowy podejmuje wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego. Proponowana treść przepisu idzie jeszcze dalej niż rozwiązania przyjęte w indywidualnych interpretacjach podatkowych. Podatnik nie dość, że musi zapłacić za pracę organu wydającego WIA (opłaty za badania i analizy, o których mowa w art. 7f ust. 4), to jeszcze samodzielnie musi udowodnić prawidłowość swojego stanowiska (a nie np. przedstawić własną propozycję interpretacji przepisów, jak to ma miejsce w przypadku interpretacji indywidualnej.

Dla przedsiębiorcy oznacza to podwójne koszty analiz – najpierw wewnętrznych, a później dokonywanych przez organ podatkowy.

Art. 10 Projektu

Brak w uzasadnieniu do Projektu informacji, z jakiego powodu Projektodawca proponuje wyłączyć z systemu monitorowania towarów transportowanych drogami i koleją towarów, o których mowa w art. 3 ust. 6 pkt 2 i 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego…

Art. 18 Projektu

Projekt zakłada nałożenie na przedsiębiorców obowiązków w zakresie elektronizacji (art. 1 pkt 43 Projektu (art. 138p ustawy o podatku akcyzowym). Przy założeniu, że ustawa wejdzie w życie do końca obecnej kadencji Sejmu, przedsiębiorcy będą mieli bardzo mało czasu na zmianę systemów informatycznych umożliwiających pełną ewidencję elektroniczną. Sugerujemy zatem wydłużenie vacatio legis do wskazanego wyżej przepisu, przykładowo do 1 czerwca 2020 roku.

Warszawa, 23 września 2019 roku